Transport towarów niebezpiecznych

Towary niebezpieczne, w skrócie DG (z ang. Dangerous Goods) to materiały, które podczas transportu stwarzają zagrożenie dla zdrowia, bezpieczeństwa, mienia lub środowiska. Nie szukając daleko, do materiałów niebezpiecznych można zaliczyć wiele przedmiotów codziennego użytku. Produkty, takie jak aerozole, magnesy, wybielacze, baterie i akumulatory, płyny chłodnicze, kleje, a nawet perfumy mogą stanowić zagrożenie podczas przewozu. Każdy z nas zna to na pewno z własnego doświadczenia, chociażby kontroli bezpieczeństwa na lotnisku przed wylotem. Jest to miejsce, gdzie nasz bagaż sprawdzany jest właśnie pod kątem zawartości materiałów niebezpiecznych. Towary niebezpieczne dzielone są na klasy niebezpieczeństwa, w tym: materiały i przedmioty wybuchowe, gazy, materiały ciekłe zapalne, materiały stałe zapalne, toksyczne i zakaźne, materiały żrące, materiały promieniotwórcze, różne materiały i przedmioty niebezpieczne.

Opakowania zawierające w sobie materiały niebezpieczne często można rozpoznać za pomocą znajdujących się na nich piktogramów, najczęściej w postaci dobrze widocznego rombu. Kolor tej figury wskazuje na zagrożenie, np. łatwopalność jest oznaczona kolorem czerwonym, a materiał wybuchowy jest oznaczony kolorem pomarańczowym. Niepalny i nietoksyczny gaz jest oznaczony na zielono, ponieważ wszystkie zbiorniki sprężonego powietrza mają ten kolor we Francji po II wojnie światowej - to właśnie tam powstał diamentowy system identyfikacji materiałów niebezpiecznych.

Paczki transportowane drogą lotniczą, które zawierają towary niebezpieczne, muszą być przygotowane według warunków Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO), zawartych w Instrukcji Technicznej Bezpiecznego Transportu Lotniczego Towarów Niebezpiecznych. Te warunki z kolei są podstawą przepisów DGR (z ang. Dangerous Goods Regulations), egzekwowanych przez Międzynarodowe Zrzeszenie Przewoźników Powietrznych (IATA), dostosowanych do indywidualnych wymagań rządowych i linii lotniczych. Niezależnie od tego, dokąd nasza przesyłka leci, jej podróż musi być zgodna z przepisami DGR. Transport lotniczy podlega największym ograniczeniom w ramach rodzaju i ilości materiałów niebezpiecznych dopuszczanych do przewozu.

Paczki transportowane drogą lotniczą, które zawierają towary niebezpieczne, muszą być przygotowane według warunków Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO), zawartych w Instrukcji Technicznej Bezpiecznego Transportu Lotniczego Towarów Niebezpiecznych. Te warunki z kolei są podstawą przepisów DGR (z ang. Dangerous Goods Regulations), egzekwowanych przez Międzynarodowe Zrzeszenie Przewoźników Powietrznych (IATA), dostosowanych do indywidualnych wymagań rządowych i linii lotniczych. Niezależnie od tego, dokąd nasza przesyłka leci, jej podróż musi być zgodna z przepisami DGR. Transport lotniczy podlega największym ograniczeniom w ramach rodzaju i ilości materiałów niebezpiecznych dopuszczanych do przewozu.
 

Wszyscy uczestniczący w przewozie towarów niebezpiecznych koleją zobowiązani są stosować się do przepisów RID, opracowanych przez Międzyrządową Organizację Międzynarodowych Przewozów Kolejami. Regulamin RID to załącznik C do Konwencji o międzynarodowych przewozach kolejami (COTIF), która została sporządzona 9 maja 1980 w Berlinie. Dowiemy się z niej, jak towary niebezpieczne transportowane koleją powinny być oznakowane, opisane, jakie są wymagania podczas ich przewozu i załadunku.
 

Transport morski to szczególny rodzaj transportu, który charakteryzowany jest przede wszystkim przez wielkotonażowość, możliwość przewozu ładunków o wielkiej masie. Z tego powodu potencjalne szkody wyrządzone przez przewożony towar niebezpieczny mogą być proporcjonalnie większe niż w przypadku innych rodzajów transportu. Ma to swoje odzwierciedlenie w przepisach, które regulują kwestie bezpieczeństwa.

Przepisy te reguluje kodeks IMDG (z ang. International Maritime Dangerous Goods Code). Wszystko po to, aby zmniejszyć ryzyko potencjalnego zagrożenia, a więc zwiększenie bezpieczeństwa przewozu. IMDG uwzględnia m. in. warunki zewnętrzne panujące podczas przewozu towarów niebezpiecznych w transporcie morskim (ruchy statków na wodzie czy wilgotność). Kraje członkowskie Międzynarodowej Organizacji Morskiej opracowały również Konwencję SNS, aby zapewnić odszkodowanie w przypadku wycieku towarów niebezpiecznych do morza.